Hoe voer je druk- en lektests uit?
Hier volgt een overzicht van de verschillende beschikbare testmethoden voor druk of lekkage
Er zijn een aantal internationale en nationale normen en richtlijnen beschikbaar voor druk- en lektests.
Daardoor is het vaak niet eenvoudig om de toepasselijke testprocedure en bijvoorbeeld de testdruk te vinden.
Het doel van een druktest is :
– zorg ervoor dat de pijp drukbestendig is
– om de lekdichtheid van de vloeistoftest aan te tonen.
Over het algemeen wordt de druktest uitgevoerd als een waterdruktest en alleen in uitzonderlijke gevallen (rekening houdend met speciale veiligheidsmaatregelen) als een gasdruktest met lucht of stikstof.
De volgende vergelijking probeert het verschil duidelijk te maken tussen water en lucht als testmedium: Water is een onsamendrukbaar medium, wat betekent dat als een PVDF-buis met een diameter van 1 m (d160) wordt blootgesteld aan een druk van 3 bar, dit een energie oplevert van ongeveer 1 joule. Lucht
daarentegen is een samendrukbaar medium. Dezelfde slang met een testdruk van 3 bar slaat al 5.000 joule aan energie op. Bij een storing tijdens de druktest zou de met water gevulde pijp 0,02 m springen in vergelijking met de met lucht gevulde pijp, die 110 m zou springen.
Hoe gedragen kunststoffen zich als ze breken?
Thermoplastische materialen gedragen zich anders bij breuk. PE en PB vertonen bijvoorbeeld ductiel gedrag (en ABS iets minder), zodat brosse breuk niet kan optreden.
Toch moeten de volgende voorzorgsmaatregelen in acht worden genomen tijdens de druktest. Zoals hierboven vermeld, is de druktest de eerste belasting die op de buis wordt uitgeoefend en is deze bedoeld om eventuele bestaande fouten in de behandeling (bv. onvoldoende smelten) aan het licht te brengen.
Gasdichtheid kan niet worden aangetoond door een waterdruktest, zelfs niet als de druk tijdens de test wordt verhoogd!
Druktest met water of een soortgelijke onsamendrukbare vloeistof
De druktest wordt uitgevoerd wanneer het installatiewerk is voltooid en veronderstelt een operationele pijpleiding of operationele testsecties. De testdrukbelasting is bedoeld als experimenteel bewijs van veilige werking.
De testdruk is niet gebaseerd op de bedrijfsdruk, maar op de interne drukbelastbaarheid, gebaseerd op de wanddikte van de pijp.
Addendum 2 van DVS 2210-1 vormt de basis voor de volgende informatie. Het vervangt volledig de gegevens in DVS 2210-1. De wijzigingen werden noodzakelijk omdat de referentiewaarde “nominale druk (ND)” steeds minder wordt gebruikt om de testdruk te bepalen (1,5 x ND, of 1,3 x ND) en wordt vervangen door SDR. Bovendien
kan een kortstondige overbelasting of zelfs een verkorting van de levensduur optreden als de nominale drukreferentiewaarde wordt overschreden.
Een kortstondige overbelasting of zelfs een verkorting van de levensduur kan optreden als de buiswandtemperatuur TR = 20 °C met meer dan 5 °C wordt overschreden tijdens de druktest op basis van de nominale druk.
De testdrukken worden daarom bepaald als functie van de SOA en de buiswandtemperatuur. De 100-h-waarde uit het langetermijngedragdiagram wordt gebruikt voor de testdruk.
Testparameters
De volgende tabel toont de aanbevolen methoden voor het uitvoeren van de druktest.
Pre-test
De pre-test wordt gebruikt om het leidingsysteem voor te bereiden op de eigenlijke test (hoofdtest). Tijdens de voorbereidende test ontwikkelt zich in het leidingsysteem een evenwicht tussen spanning en expansie gekoppeld aan een toename van het volume.
Er treedt een materiaalgerelateerde drukdaling op, waardoor herhaaldelijk pompen nodig is om de testdruk te herstellen en vaak ook het opnieuw vastdraaien van de bouten van de flensverbinding.
De richtlijnen voor een drukval door uitzetting in een pijp zijn als volgt:
Hoofdtest
In de hoofdtest kan een veel lagere drukval worden verwacht bij constante buiswandtemperaturen, zodat er niet opnieuw gepompt hoeft te worden.
Controles kunnen voornamelijk gericht zijn op het opsporen van lekken bij flensverbindingen en eventuele veranderingen in de positie van de pijp.
